Agnese Pini: "De waarheid over mijn vader is een daad van liefde en verzoening"

Journalist ondertekent memoires 'Waarheid is een vuur', 'een manier om een ​​marge van waarheid en geluk te vinden'

Een manier om "een marge van waarheid" en "geluk" te vinden. Maar ook "een daad van liefde en verzoening". Een terugkeer naar huis, naar de oorsprong van iemands geschiedenis. Een manier om in het reine te komen met zichzelf en zijn verleden. Agnese Pini – de eerste vrouw die in 2019 de krant 'La Nazione' leidde, sinds juli 2022 directeur van de 'Quotidiano Nazionale' en sinds enkele maanden voorzitter van Longanesi – heeft deze weg bewandeld: ze is de confrontatie aangegaan met een persoonlijk verhaal, even intiem als verborgen. Ze had de moed om een ​​vraag te stellen die lange tijd op haar lippen bleef hangen. "Wie ben je, papa? Wie was jij, mijn vader, voordat je mijn vader werd, toen je nog maar een man was?" Een vraag die haar memoires 'La verità è un fuoco', uitgegeven door Garzanti, opent. Een boek waarin Pini een 'verborgen' waarheid onthult die haar al sinds haar tienerjaren vergezelt: haar vader was Don Pini, een priester die het habijt en de kerk verliet uit liefde voor een vrouw, haar moeder.

"Voor mij was het schrijven van dit boek", vertelt Pini aan AdnKronos, "ook een manier om een ​​marge van waarheid te vinden, en dus in zekere zin geluk". Een manier om "thuis te komen. Om met jezelf in het reine te komen". Het betekent dat je de moed hebt om naar huis terug te keren, figuurlijk en fysiek." Dit komt omdat "er een moment in het leven is waarop je weg wilt, je familie wilt verlaten, niet wilt denken aan de dingen die je doen lijden. Dan komt er - onvermijdelijk - een moment waarop je ermee wilt afrekenen en terug naar huis wilt gaan . Dat heb ik met dit boek gedaan." Voor Pini "was teruggaan als het overdenken van alle moeilijkheden en stiltes die er in mijn familie waren geweest, ondanks de waarheid die ik ontdekte toen ik dertien was." Pini, nog een tiener, vond een klein rood album onderin een la: op de cover stond de naam 'Don Pini' en de foto's die erin verzameld waren, portretteerden een jonge priester met een geconcentreerde blik. Hieruit vloeien de vele vragen voort die de journaliste zich stelde over het verleden van haar vader. Maar - zo waarschuwt ze - "één antwoord is niet genoeg om de leegte aan betekenis te vullen die ontstaat wanneer je zulke indrukwekkende dingen ontdekt". In die zin is de kern van het boek bestaat uit het feit dat " de ware vrijheid die wij als individu hebben, ligt in de moed die wij kunnen leggen in de vragen die wij weten te stellen. Het is in de moed om vragen te stellen dat onze vrijheid ligt".

Agnese Pini heeft zich gebaseerd op de memoires, een zeer populair en wijdverbreid genre. "Ik In werkelijkheid, zo merkt hij op, schuilt er achter dit literaire genre, dat overigens ook heel vrouwelijk is, een diepgaand feit: we worden ondergedompeld in een wereld waarin de antwoorden niet buiten onszelf te vinden zijn: religie is niet meer zo sterk als 50 jaar geleden, evenmin als politiek of ideologieën. Je zoekt nu antwoorden in jezelf, in je familie, je ouders, je grootouders, je overgrootouders. Waarom schrijven we zoveel over onszelf en onze families? Omdat je de betekenis die je niet meer buiten jezelf vindt, terugvindt in wie je bent en ook in wie je was vóór je geboorte, dus in je wortels. Dit boek, concludeert Pini, "was een daad van liefde, van grote verzoening. Na een gecompliceerde relatie wilde ik een beetje teruggeven van de schoonheid en vrijheid die mijn ouders me gaven." (door Carlo Roma)